Η αξιοπρέπεια της στιγμής είναι εκείνη που διαπλάθει την αξιοπρέπεια της ζωής.
Σαν να γεννιέσαι μαζί της.
Δεν διδάσκεται,μόνο κατακτάται.
Συνειδητά.
Καθημερινά…
Μέχρι το έθος της να γίνει ήθος σου και ίδιον,στολίζοντας πρώτα τους άλλους κι έπειτα εσένα.
Τούτη η ζωή να σε ανθίζει στον ρυθμό της,πατώντας γερά στον δικό σου,αναγνωρίζοντάς τον και δημιουργώντας εκεί όπου χώρος δεν υπάρχει.
Να διαπλάθεις το ”πού”, μα και κάθε επίρρημα με μόνο σταθερό το τροπικό ”πώς”,έχοντας ως πράξη απάντησης την αξιοπρέπεια.
Αυτήν την θαύμασα σε σιωπηλούς ανθρώπους που έπρατταν χωρίς να λένε.
Με εξέπληξε όταν την αντίκρισα εκεί όπου δεν το περίμενα.
Κι άλλοτε την είδα να κατρακυλά χωρίς ν’ αφήνει ίχνη πίσω της από ανθρώπους που παράτησαν ό,τι γέννησαν προτιμώντας κάτι ευτελέστερο.
Την κρυφοκοίταξα που την εξευτέλιζαν,χωρίς τελικά να εξευτελίζεται.
Παραδέχτηκα το κάλλος της σε παιδιά που περίμεναν να μάθουν: στα χαμόγελα,στις απορίες, στα αθόλωτα μάτια τους.
Εμπεδώνεται στο πως ,όχι στο εφόσον.
Στερεώνεται στο γιατί, όχι στο αν.
Βασίζεται στο πότε και όχι στο κάποτε.
Μισεί τα πολλά,τα περιττά.
Αγαπά διαχρονικά τα εκλεκτά, όσα δεν διαφθείρουν.
Δεν γεμίζει στο ”λίγο ακόμα”, αλλά στο διαρκώς.
Είναι εκεί.
Πάντα.
Για κάθε έναν.
Άλλοτε περιμένοντας στωικά κι άλλοτε χορεύοντας με τους εκφραστές της.
Δεν σβήνει, μα την εξανεμίζουν οι επιλογές.
Είναι αυτόφωτη και τούτη η λάμψη δεν μοιάζει με καμιά.
Ακούγεται όταν σιωπά,όχι σαν διάττοντας αστέρας που σβήνει, αλλά σαν ήλιος καλοκαιρινός.
Φωτίζοντας την πλάση γύρω του.
Άξιος να την ταυτοποιήσει, να την αφουγκραστεί.
Γράφει η Λένα Τόττα, ηθοποιός-φιλόλογος.
