Είδα Astra (Zeneca) και έκανα το εμβόλιο Το θεμα της ημέρας

Η Αναστασία Ρεβή καταθέτει σκέψεις και απαντήσεις για το εμβόλιο που προκαλεί αντιδράσεις διεθνώς. Η πολυβραβευμένη σκηνοθέτιδα γράφει και για την εμπειρία της νόσου COVID-19 την οποία βίωσε στο Λονδίνο.

Κάθε φορά που πέφτουν τ’ άστρα στον ουρανό, κατακαλόκαιρο στην Ελλάδα έχω μια μόνιμη αγωνία να προλάβω να κάνω ευχή μήπως και πέσουν γρηγορότερα απ’ ότι περίμενα και χάσω τη στιγμή.  Μονίμως με τα άστρα φτιάχνω ιστορίες… Η λάμψη τους, τα παιχνίδια που παίζουν με τα μάτια, ο ήχος της θάλασσας το βράδυ, το “Ενα παιδί μετράει τ’άστρα” του Μενέλαου Λουντέμη, οι ψίθυροι που συνοδεύουν τη νύχτα και οι αναπάντεχες εξομολογήσεις κάτω απο τ’άστρα,  φτιάχνουν ένα ασημένιο μάλλον γαϊτανάκι, μπορεί και χρυσό, αισθήσεων και παραισθήσεων. Κάπως στο μυαλό και στην ψυχή η λέξη άστρα είναι λέξη ποιητική, φευγάτη λέξη, ανάλαφρη. Λέξη ευχετική σχεδόν. Πού να φανταστεί κανείς ότι μια τέτοια λέξη θα μπορούσε  να γίνει όνομα φαρμακευτικής εταιρείας, Οξφορδιανής μελέτης, εμβολίου και σχετικής αγωνίας! 

Αstra στο σώμα μου λοιπόν. Σήμερα.

Το Ηνωμένο Βασίλειο έχοντας ήδη εμβολιάσει σχεδόν το μισό πληθυσμό σταθερά με AstraZeneca συνεχίζει δυναμικά, ενώ ταυτόχρονα εμείς οι πολίτες διαβάζουμε τόσα και τόσα σε σχέση με άλλες χώρες που το αποσύρουν ή που διστάζουν να το χορηγήσουν  ή το χορηγούν σε μικρές ποσότητες και συγκεκριμένους πληθυσμούς.

Εδώ στο Ηνωμένο Βασίλειο και στους κύκλους που συναναστρέφομαι, δεν υπάρχει κάποιο debate. Νομίζω πως αξίξει να αναφέρω, αν και νομίζω ότι είναι ευνόητο, πως με αυτό το κείμενο καταθέτω την προσωπική μου εμπειρία και μόνο, οπότε οποιεσδήποτε ενστάσεις και διαφωνίες που μπορεί να υπάρχουν είναι σεβαστές και κατανοητές, αλλά σαφώς η ελεύθερη βούληση είναι αναφέρετο δικαίωμα των ανθρώπων. Προσωπικά λοιπόν, ανήκω σε εκείνους τους πολίτες που πιστεύουν στην Επιστήμη, σέβονται τις ιατρικές αποφάσεις και τις οδηγίες των χωρών και με αυτή τη λογική θέλησα να κάνω το εμβόλιο έχοντας ενημερωθεί προφανώς για τα τεράστια νούμερα, τα εκατομμύρια ανθρώπων στην Μ. Βρετανία που έχουν εμβολιαστεί με AstraZeneca, όπως επίσης και για το μικρό, το ελάχιστο ποσοστό των ανθρώπων οι οποίοι είχαν κάποιες δύσκολες παρενέργειες. Σαφώς η ανησυχία είναι κομμάτι της ανθρώπινης φύσης, αλλά κάποια στιγμή κανείς έχει την ευθύνη των αποφάσεων του.

Εγώ έζησα την εμπειρία της νόσου του Covid-19 μέσα στον Ιανουάριο του 2021 την εποχή που το Ηνωμένο βασίλειο είχε 60.000 κρούσματα την ημέρα και παρά το γεγονός ότι τα συμπτώματα μου ήταν ήπια, θυμάμαι τον φόβο που με κυρίευσε για το άγνωστο. Ακόμα όμως κι αν δεν είχα νοσήσει, πάλι θα έκανα το εμβόλιο γιατί τα ιστορικά παραδείγματα της Επιστήμης δείχνουν ότι τα εμβόλια έχουν σώσει την ανθρωπότητα από σοβαρές ασθένειες όπως για παράδειγμα, η ιλαρά και η φυματίωση.

Το εμβολιαστικό κέντρο λοιπόν, το οποίο επισκέφτηκα εγώ, στο δυτικό Λονδίνο που ζω, είναι ένα κτίριο κεντρικό, όπου κατ’αρχήν κυριαρχεί η ευγένεια απο τη στιγμή που κανείς φτάνει με το αυτοκίνητο στο πάρκινγκ. Υπάρχει ο απαραίτητος προσανατολισμός και η ανάλογη καθοδήγηση απο τους εργαζόμενους εκεί. Οι μάσκες και οι αποστάσεις δεν κρύβουν τα χαμόγελα και την πολιτισμένη διάθεση  για εξυπηρέτηση. Μπαίνοντας στο χώρο υπάρχουν πληροφορίες ότι στο εμβολιαστικό κέντρο χορηγείται μόνο το συγκεκριμένο  εμβόλιο και όχι κάποιο άλλο, κάτι που άλλωστε  γνωρίζει κανείς απο την αρχή. Η χορήγηση του εμβολίου, απλή, ανώδυνη και εύκολη θα έλεγα, καθώς και η χρονική διάρκεια ελάχιστη και απόλυτα σύμφωνη με την ενημέρωση που είχα λάβει προ ημερών. 

Τελειώνοντας μου χάρισαν ένα στικεράκι που γράφει “I’ve had my Covid vaccination” και θυμήθηκα πως όταν ήμουν μικρή μας έδιναν αυτοκόλλητα μετά τα εμβόλια και κάπως η παιδική ανάμνηση με έκανε να το κολλήσω με περηφάνια στο πέτο του δερμάτινου μπουφάν μου.

Ενας ολόκληρος χρόνος πέρασε απο το πρώτο lockdown και ίσως το σημερινό εμβόλιο να είναι μια λύση, μια νίκη της Επιστήμης. Θα δούμε. Οδηγώντας στην επιστροφή για το σπίτι άρχισα να σιγοτραγουδάω όλα τα αστροτράγουδα που μου ήρθαν ταυτόχρονα στα χείλη και να ονειρεύομαι αστροφεγγιές, ευχές, ακρογιαλιές και δειλινά. Ήταν νωρίς για ν’ακούσω Τσιτσάνη.


Η Αναστασία Ρέβη είναι σκηνοθέτης

Το θεμα της ημέρας
Διαβάστε περισσότερα:

To Newsletter του Propago

Λάβετε την ανάλυση της ημέρας στο email σας