Ένα ευχαριστώ, κίνηση ευγνωμοσύνης ίσως και καθυστερημένα κάποιες δεκαετίες ή απλά την κατάλληλη στιγμή για να εκφραστεί.
Λευκές ποδιές, χέρια αγγέλων στη Γη που ποτέ δεν ζήτησαν τους προβολείς, ώσπου οι προβολείς τους αναζήτησαν. Εφταμηνίτικο μωρό από την αρχή της ζωής μου, τους όφειλα ένα ευχαριστώ… Σε εκείνα τα χέρια, που με φρόντισαν σε μια θερμοικοιτίδα κάπου, κάποτε στο Παίδων.
Δεν είχαν όνομα, ιδιότητα, όμως είχαν. Ήταν οι μαίες, οι νοσηλεύτριες, οι γιατροί, οι διασώστες: «Οι Άγγελοι με τις Λευκές Ποδιές».
Τα χρόνια πέρασαν. Οι επισκέψεις σε νοσοκομεία ήταν πια συνοδεύοντας τους γονείς ή και εαυτόν. Εκείνοι πάντα εκεί, χωρίς ωράρια και αργίες. «Λευκά Φτερά» μέσα στο γκρι, φως ελπίδας, συμπόνιας, ευγενικής σύστασης.
Σταθερές αξίες, εκεί, δίπλα στον άνθρωπο που σαστίζει από το άξαφνο.
Ύστερα ήρθε η πανδημία και όλοι αυτοί οι επαγγελματίες υγείας, ενώ χειροκροτήθηκαν κάποιοι γρήγορα και άτυπα τους γκετοποίησαν. Φοβήθηκαν να τους δουν ακόμη και στην πλατεία της γειτονιάς τους, γιατί εκείνοι δούλευαν μέσα στην φωτιά, δίπλα στον «αόρατο» εχθρό.
Πολλοί ξέχασαν, ότι ήταν πάντα εκεί, δίπλα σε όλους μας. Ένα ευχαριστώ και ένα συγγνώμη από όλους μας, παίρνω την ευθύνη.
Κάνω πρώτη την υπόκλιση.
Τους χρωστάμε μελλοντικές παρεΐστικες συναντήσεις, πάντα με αποστάσεις, χωρίς δεύτερη σκέψη.
Πολεμούν τον κορωνοϊό δεν τον κουβαλούν . Η αγάπη, χωρίς φόβο, είναι θεραπευτική ιδίως όταν είναι αμφίδρομη και ισότιμη. Άλλωστε δίπλα στο λευκό, δεν χωράει το γκρι, γιατί να χωρούν εκεί οι γκρίζες σκέψεις μας, εκείνες οι δεύτερες…
Η ζωή καθρεπτίζει συμπεριφορές.
Ας είμαστε “Kαθρέπτης Καθαρός”
Η Ελένη Χρήστου είναι Δημοσιογράφος-Εισηγήτρια Δημιουργικής Γραφής
