Μέχρι το 1999 έμενα στην οδό Αλωπεκής.
Σε ένα θαυμάσιο διαμέρισμα, μιας πολυκατοικίας που ανήκε στη Μονή Πετράκη (άραγε να ανήκει ακόμη;)
Πάντα αναρωτιόμασταν πώς κάποιος μπορεί είναι «μοναχός» και να κόβει βόλτες μέσα στο Κολωνάκι, αλλά αυτό είναι «κοσμικό» θέμα οπότε το προσπερνώ.
Έμενε ο κολλητός μου, ο Ακης στον 4ο, και εξαιτίας του βρέθηκα και εγώ εκεί στον 3ο.
Το διαμέρισμα αυτό το έχω συνδέσει με πολλά γέλια, τραγελαφικές καταστάσεις, εσωτερικές μετακομίσεις αναλόγως πού θα βλέπαμε τα όσκαρ στο filmnet πχ- τότε.
Ένα ανοιχτό σπίτι, δύο στη πραγματικότητα σπίτια- με ανθρώπους να μπαινοβγαίνουν από Ελλάδα και αλλού, μετακινήσεις τραπεζιών αναλόγως με το πού θα οργανωνόταν η μπιρίμπα, δικές μου προσπάθειες να μάθω να μαγειρεύω (οι φακές μου aldente έμειναν στην ιστορία).
Θυμάμαι τον Ακη από πάνω 3 τα ξημερώματα να τραγουδάει το «σε έχω επιθυμήσει» και να τον ακούει η πολυκατοικία όλη. Και
μετά τη παρατήρηση μου στο τηλέφωνο να με βρίσκει το ξημέρωμα να τρώω τα υπολείμματα ψητού κοτόπουλου που είχε παραγγείλει νωρίτερα και να τραγουδάω και γω μαζί του το «ερωτευμενάκι».
Η απίθανη ελληνική πολυκατοικία με τον ακάλυπτο χώρο, στον οποίο είχα πετάξει όλα τα cd ενός «ακατανόμαστου» σε έναν ερωτικό καυγά.
Τα χρόνια πέρασαν και έκλεισε ο κύκλος του «Κολωνακίου» Ο δρόμος δε με βγάζει συχνά εκεί.
Σήμερα είδα τη πολυκατοικία σε πλήρη ανακαίνιση. Κλειστή. Σκεπασμένη με μουσαμάδες. ´Ενιωσα την ανάγκη να ανάψω ένα τσιγάρο. (Εγώ που ούτε να το μυρίζω δεν πολύ αντέχω).
Και να κάνω ένα μικρό μνημόσυνο.
Σπίτια (και άνθρωποι) χρειάζονται ολικές ανακαινίσεις.
Παλιώνουν, χαλάνε, μπορεί να γκρεμίζονται εξωτερικά, ίσως και εσωτερικά. Γίνονται σταδιακά μη λειτουργικά. Χρειάζονται αλλαγές. Και στην αλλαγή σίγουρα θυσιάζονται πολύτιμα υλικά. Ένα άγαλμα στην είσοδο, τα ξύλινα πατώματα, πιθανόν οι μεγάλες βεράντες που θα γίνουν επιπλέον τετραγωνικά μέτρα, ίσως και ο ακάλυπτος από τον οποίο μάζεψα τα cd που είχα πετάξει- μαζί με την αξιοπρέπεια μου.
Η Αθήνα αλλάζει, εγώ αλλάζω, 23 χρόνια μετά είναι μια ολόκληρη ζωή-ειδικά όταν σκέφτομαι ότι τώρα έχω παιδί φαντάρο (που το έχει βαφτίσει ο Ακης)
Και πραγματικά αναρωτιέμαι φτιάχνοντας για άλλη μια φορά τη βαλίτσα μου για την άλλη χώρα που ζω και εργάζομαι: γιατί μπορεί να πίστευα ότι μόνο εγώ αλλάζω και όχι τα κτίρια;!
Άγνωστο. ´Η ίσως γιατί οι αναμνήσεις δεν αλλάζουν.
Όλα τα άλλα αλλάζουν. Και ανασυγκροτούνται. Με αλλαγές. Από τα θεμέλια μέχρι την πρόσοψη.
