Λέγομαι Τζιάλλα Κατερίνα και σύντομα κλείνω τα 55 χρόνια ζωής. Αποφάσισα να σας μιλήσω για τα τελευταία 5 χρόνια της ζωής μου για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι πως εμείς οι γονείς πρέπει να μαθαίνουμε στα παιδιά μας πως δημοκρατία δεν σημαίνει ασυδοσία, τον σεβασμό σε κάθε πλάσμα, την αγάπη, την υπακοή στους νόμους γιατί δεν πρέπει να γίνουμε ζούγκλα, αλλά να νιώθουμε ασφάλεια και σιγουριά.
Ο δεύτερος είναι προς τα παιδιά μας, να καταλάβουν πως μαγκιά δεν είναι να κοροϊδεύεις και να χλευάζεις, να χτυπάς, να μιλάς άσχημα, να παίρνεις το αμάξι του μπαμπά σου και να κάνεις φιγούρα τρέχοντας στους δρόμους αλλά μαγκιά είναι να προστατεύεις τον αδύναμο, να σέβεσαι τους ανθρώπους, να σε κάνει ξεχωριστό η προσωπικότητα σου και όχι το κινητό που έχεις, τα ρούχα που φοράς, το σπίτι που μένεις, το αμάξι που οδηγείς.
Η ζωή μου έδωσε την χαρά να έχω φίλους από τα παιδικά μου χρόνια, οικογένεια που με βοήθησε να μορφωθώ, να έχω όμορφες αναμνήσεις και το σημαντικότερο από όλα να αποκτήσω δύο γερά παιδιά που προσπάθησα να τα μεγαλώσω με τον ίδιο τρόπο που μεγάλωσα εγώ και να τα κάνω καλούς ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. Όμως όταν τον Σεπτέμβρη του 2019 είπα Δόξα τω Θεώ, γιατί και τα δύο παιδιά μου είχαν καταφέρει να μπουν στην σχολή που ήθελαν, ο γιος μου έπαιζε πόλο σε μία ομάδα που είχε καταλάβει την αξία και τις ικανότητες του, τον Ναυτικό Όμιλο Χίου, πήγαινε καλά στη σχολή του, είχε πάρει και πλήρωνε ο ίδιος με δόσεις αυτοκίνητο με το όνομα του ADAM, έθετε σοβαρή υποψηφιότητα ώστε να διεκδικήσει μια θέση στην Εθνική ομάδα για την ολυμπιάδα του 2020 και η κόρη μου πέρασε στην σχολή πρώτης επιλογής της, τον Νοέμβριο του 2019 γύρισα στο Βοήθα Παναγιά γιατί μου συνέβη αυτό που δεν εύχεσαι ούτε στον χειρότερο εχθρό σου.
Στις 3/11/2019 στις 7.29 πμ ο Αδαμάντιός μου άφησε την τελευταία του πνοή στο Τζάνειο αφού τον είχε χτυπήσει πολύ σοβαρά στο κεφάλι ένας δολοφόνος οδηγός 54 ετών, οδοντίατρος, που οδηγούσε με ταχύτητα πάνω από 105 χλμ, ενώ το παιδί μου ήταν στο πεζοδρόμιο.
Από την ημέρα εκείνη λοιπόν ξεκίνησε ο δικός μου Γολγοθάς και της κόρης μου, κουβαλάμε έναν ασήκωτο σταυρό και αυτή η ανηφόρα δεν θα τελειώσει ποτέ. Τα μάτια είναι πάντα υγρά , η καρδιά είναι πλέον μισή και ο πόνος και η απελπισία ατελείωτα και συνεχώς ένα ΑΝ και ένα ΓΙΑΤΙ.
Την ημέρα που αποχαιρέτησα για πάντα το παλικάρι μου στα 21 του χρόνια, επειδή έχω τελειώσει την Νομική Σχολή, συνειδητοποίησα πως ο δολοφόνος του παιδιού μου δεν θα τιμωρηθεί γιατί το να σκοτώσεις άνθρωπο από υπερβολική ταχύτητα είναι πλημμέλημα και συνεπώς η τιμωρία είναι κάποιοι μήνες με αναστολή. Ενώ εάν θανάτωνες με τον ίδιο τρόπο ένα τετράποδο φίλο μας η τιμωρία ήταν 10 χρόνια φυλάκιση, πρόστιμο 50.000€ και φυσικά η συγκεκριμένη πράξη θεωρείται κακούργημα.
Στα 9μερα του παιδιού μου, όπου και είδα που ήταν θαμμένος, γιατί είχα ζητήσει από τις φίλες μου να μην είμαι παρούσα γιατί δεν ήθελα να ακούσω τον ήχο του χώματος πάνω στο ξύλο, και αντίκρισα ένα βουναλάκι χώμα και έναν ξύλινο σταυρό με το όνομά του, έκανα την κίνηση να σκύψω και να πετάξω το χώμα μακριά, να φέρω το παλικάρι μου κοντά μου όμως εκείνη την στιγμή η κόρη μου, μου έπιασε το χέρι και τότε είπα “στάσου στα πόδια σου Κατερίνα, έχεις και ένα παιδί να στηρίξεις, σφίξε τα δόντια και αγωνίσου ώστε άλλη μάνα να μην ζήσει αυτό που ζεις και οι δολοφόνοι αθώων ψυχών στους δρόμους να μπαίνουν φυλακή γιατί κανένας μας δεν έχει δικαίωμα να αφαιρεί το ύψιστο δικαίωμα, ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ”.
Ξεκίνησα λοιπόν με τον πιο απλό τρόπο στέλνοντας γράμματα στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας, στον Πρωθυπουργό, στον τότε Υπουργό Δικαιοσύνης, το αποτέλεσμα σιγή ιχθύος… ούτε ένα λυπάμαι. Μετά άρχισα τα τηλέφωνα σε όλους, η απάντηση ήταν η ίδια, δηλαδή ο Πρωθυπουργός δεν βλέπει πολίτες, ο κος Τσίπρας δεν βλέπει πολίτες, ο κος Ανδρουλάκης δεν βλέπει πολίτες και μέσα στην απελπισία μου γελούσα και έκλαιγα μαζί γιατί οι υφιστάμενοι δεν έβλεπαν τον προϊστάμενο τους, γιατί όλοι αυτοί είναι έμμισθοι υπάλληλοι του Ελληνικού Λαού και εμείς τους δώσαμε αυτά τα αξιώματα και όλοι τους θυμούνται να μας μιλήσουν και να μας σφίξουν το χέρι όταν όπως τώρα πλησιάζουν εκλογές.
Δεν τα παράτησα όμως, έχοντας συνέχεια μπροστά μου το γέλιο το ζωγραφιστό του παλικαριού μου, το μικρό χεράκι της Χριστίνας μου στο χέρι, τον βράχο και ασπίδα μου φίλο μου Γιάννη Μαρακάκη και φυσικά σοβαρούς και έγκριτους δημοσιογράφους που από την ημέρα που δολοφονήθηκε ο Αδαμάντιος στάθηκαν δίπλα μας, την Τροχαία Πειραιά με διοικητή τότε τον κ. Πετρόπουλο και τον κ.Βασίλη τον έμπειρο αξιωματικό που ανέλαβε την έρευνα, τον Ιαβέρη που είπε βροντερά πως ο θάνατος του Αδαμάντιου ήταν καθαρή δολοφονία και λίγη θεία δίκη ξεκίνησα να ανεβαίνω τα σκαλοπάτια των αρμόδιων υπουργείων.
Η τύχη, μέσα στην ατυχία μου, ήταν η ανάρτηση του τότε Υπουργού Προστασίας του Πολίτη, κ. Θεοδωρικάκου που έδινε συγχαρητήρια στην Ελληνική Αστυνομία για τη σύλληψη του serial ciller, του ανόητου που κλώτσησε το γατάκι στην Αιδηψό και των συμπολιτών μας που στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έγραφαν πως ντρέπονται που ζουν σε αυτήν την χώρα που αφήνει ατιμώρητους αυτούς που συμπεριφέρονται άσχημα στα ζώα (σημειωτέον πως έχω υιοθετήσει ένα υπέροχο αδεσποτάκι από την φιλοζωική Παλαιού Φαλήρου το οποίο κοιμάται μαζί μου) για τον οποίο ζητήθηκε η καταδίκη του σε 10 χρόνια φυλάκισης και η πληρωμή προστίμου 50.000€.
Τότε έστειλα στις εφημερίδες ένα απλό κείμενο το οποίο τελικά δεν ήταν και τόσο απλοϊκό ζητώντας ως μάνα που έθαψε το δολοφονημένο παιδί της, ως πολίτης και ως άνθρωπος να θυμώσουν οι συμπολίτες μου για τα θύματα των δρόμων που φτάνουν σχεδόν τα 10.000 τον χρόνο.
Έτσι λοιπόν το γράμμα αυτό πήρε μεγάλη δημοσιότητα και μαζί με τον κ. Μαρακάκη συνάντησαμε τον τότε υφυπουργό Δικαιοσύνης τον κ. Κώτσηρα με την βοήθεια και την επιμονή του οποίου η πρόκληση θανάτου από υπερβολική ταχύτητα έγινε κακούργημα. Μετά ήρθε η συνάντηση με τον κ. Φλωρίδη και εχθές 1/5/2024 φώναξα Αδαμάντιε τα καταφέραμε. Πλέον τα εγκλήματα και οι εγκληματίες θα τιμωρούνται, οι πολλαπλές αναβολές τελείωσαν, οι δικομανείς θα πληρώνουν, οι υποθέσεις δεν θα μπαίνουν όλες στο ίδιο τσουβάλι, τα ατελείωτα πινάκια με τις δίκες να μην γίνονται, σταματούν.
Ο νέος ΚΟΚ θα βγει για διαβούλευση, μετά από συνάντηση μας πάλι με το στήριγμα μου τον κ. Μαρακάκη, με την κα Αλεξοπούλου υφυπουργό Μεταφορών, μάνα που κατάλαβε αμέσως όλα αυτά που της παραθέσαμε και φυσικά την αμέριστη στήριξη του κ. Ξυφαρά. Τέλος, περιμένω να μπουν παντού κάμερες όπως σε κάθε ευνομούμενη χώρα, αδιάψευτοι μάρτυρες για κάθε παράνομη πράξη, να στέλνονται οι κλήσεις ηλεκτρονικά ώστε να μην μπορεί να τις σβήσει κανείς, να δοθούν τα πεζοδρόμια στους πεζούς, οι διαβάσεις πεζών να επιτρέπουν σε όλους μας να περνάμε με ασφάλεια.
Ο αγώνας μου συνεχίζεται, ο δολοφόνος του παιδιού μου ενώ ομολόγησε εν ψυχρώ ότι σκότωσε το παιδί μου για να σωθεί αυτός κυκλοφορεί έξω ελεύθερος.
Εγώ αύριο θα στολίσω τον δικό μου επιτάφιο όπως χιλιάδες μανάδες και θα περιμένω ακόμα να αρχίσουμε να δίνουμε αξία στην ανθρώπινη ζωή σε όλους τους χώρους, με όλους τους τρόπους.
Ευχαριστώ την μητέρα μου που με έκανε Άνθρωπο και όχι ανθρωπάκι.
Τη ζωή που με έμαθε να σιωπώ όχι από ντροπή αλλά από σοφία.
Τους φίλους μου που γέμισαν την ζωή μου με αγάπη.
Και τους εχθρούς μου που με πείσμωσαν για να συνεχίσω.
Αυτός ήταν ο Αδαμάντιος που το όνειρό του ήταν να γίνει Ολυμπιονίκης.
Κακοποιήθηκε ψυχολογικά από πολλούς προπονητές που ήθελαν να τον κάνουν να σταματήσει γιατί προχωρούσε με την αξία του και έπρεπε να προωθηθούν άλλοι, αλλά δεν σταμάτησε έδειχνε κάθε μέρα ποιος ήταν και τι άξιζε. Ο σημερινός υφυπουργός Αθλητισμού γνωρίζει για τις καταγγελίες που έχουν γίνει και μάλιστα σε εισαγγελικές αρχές, γνωρίζει όλες τις ανομίες και παρανομίες στον χώρο των αθλημάτων του ΝΕΡΟΥ αλλά κάνει πως δεν βλέπει .
Εγώ με την σειρά μου ευχαριστώ τους φίλους του Αδαμάντιου που στέκονται δίπλα μας, τους πολιτικούς που είχαν τα αυτιά τους ανοιχτά (υπάρχουν και τέτοιοι), τους δημοσιογράφους που στήριξαν και στηρίζουν τον αγώνα μου, την ασπίδα και την φτερούγα μου τον Γιάννη Μαρακάκη, και φυσικά τον Αδαμάντιο και την Χριστίνα μου που μου έδωσαν και μου δίνουν την δύναμη να συνεχίσω.
Καλή Αντάμωση Αγάπη μου…
