Πίσω από κάθε πτώση μου έμαθα να αναγνωρίζω μια ευκαιρία.
Μεγάλωσα στρογγυλεύοντας και άλλο τις γωνίες μου. Έμαθα από τους γεννήτορες μου, να ριζώνω χωρίς να ξεριζώνω το διπλανό δέντρο.
Δεν έχω σκιές εχθρών τους βλέπω με συμπόνοια όταν τους φέρνει μια λάθος στιγμή στον δρόμο μου. Κάποτε άφηνα αρκετούς να θαμπώνουν την οπτική μου να πληγώνουν τον θησαυρό που έκρυβα για τους λίγους, τους αγαπημένους. Μεγαλώνοντας, σταματάω να αντιστέκομαι στην κακία την κοιτώ με συμπόνοια.
Όταν στο σκοτάδι αμύνεσαι με φως εκείνο εξαφανίζεται. Κάθε πτώση και μια αρχή κουβαλάω φωτεινά βέλη στην φαρέτρα μου. Ρίζωσα χωρίς να ξεριζώσω κανέναν. Κοιμάμαι ήσυχη αγκαλιά με την συνείδηση μου.
Πίσω από κάθε πτώση μου, βλέπω πλέον και μια ευκαιρία.
Το φως όταν βρίσκει φως πολλαπλασιάζεται, έτσι απλά.
Τα σκοτάδια απλά κρύβουν το φως μου, τραβάω καθημερινά αυτές τις κουρτίνες, λέγοντας καλημέρα στον ήλιο και στην ελπίδα μέσα μου και άνωθεν.
Μεγαλώνω και έμαθα να αγαπώ τις πτώσεις μου.
Άλλωστε ο χαρακτήρας μας φαίνεται, όταν νομίζουμε ότι έχουμε τα πάντα ή τίποτα.
Καλώς σε βρήκα φωτεινή έκδοση μου, έμαθα πέφτοντας, αφού ξανασηκώθηκα πιο στρογγυλή στις γωνίες μου.
Η ζωή άλλωστε τιμωρεί και επιβραβεύει συμπεριφορές γιατί πάνω από όλα είναι ευφάνταστη.
Μεγάλωσα και το απολαμβάνω πιο σοφή και πιο ευαίσθητη μέσα στην καθημερινή πανοπλία που μου χάρισαν οι γεννήτορες μου…
Ελένη Χρήστου – Δημοσιογράφος
