Με λένε Αθηνά Δαμιανού, είμαι 38 ετών, μητέρα δύο παιδιών 1,5 και 3,5 έτους, ζω σε τουριστικό νησί και είχα την ατυχία να μείνω αιφνιδίως χήρα στην Ελλάδα…
Γνωρίζω ότι δεν είμαι η μόνη που τα περνάω… Δυστυχώς πολλές οικογένειες είχαν την τύχη της δικής μου. Και το μόνο που βρίσκουμε μπροστά μας είναι ένα τοίχο και ένα κράτος ανύπαρκτο το οποίο το μόνο που κάνει είναι να βάζει εμπόδια… Οι “ενέσεις” που δεχομαι κατά καιρούς, είναι παροδικές και δεν είναι δυνατόν να βασίζομαι σε συγγενείς, φίλους και γνωστούς για την επιβίωσή μου! Γνωστοποιώ την ιστορία μου για να έρθει επιτέλους κάποια στιγμή βοήθεια από το κράτος! Εργασία, πρόβλεψη για τα μωρά μου για να μπορέσω να εργαστώ, δηλαδή ουσιαστική βοήθεια για εμένα, αλλά και για όλες τις οικογένειες σαν τη δική μου!
Αυτή είναι η ιστορία μου…
Ένας από τους μεγαλύτερους φόβους των περισσότερων ανθρώπων είναι να μη τους φέρει η ζωή όσα μπορούν να αντέξουν… Δεν αποτελούσα ποτέ εξαίρεση από αυτό… Την Παρασκευή της 13ης Οκτωβρίου 2023, μου έφερε με τον σκληρότρο τρόπο περισσότερα από αυτά που μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι θα αντέξω… Όταν αντίκρυσα κι εγώ και τα μωρά μου τον άνδρα μου και πατέρα τους νεκρό στο κρεβάτι… Έτσι ξαφνικά, χωρίς κανέναν προφανή λόγο ακριβώς τη στιγμή που όταν επιτέλους η ζωή μας είχε αρχίσει να μπαίνει σε μία σειρά… Έτσι ξαφνικά, όλα τελείωσαν και η ζωή δε θα ήταν ποτέ ξανά η ίδια…
Από το πρώτο δευτερόλεπτο και πριν καλά, καλά, φύγει το άψυχο κορμί του απο το σπίτι, ένας αγώνας επιβίωσης ξεκίνησε μέσα στο μυαλό μου… Ήμασταν η κλασσική οικογένεια της γενιάς μας. Εγώ, καθηγήτρια αγγλικών σε φροντιστήριο, δουλεύοντας λίγες ώρες τα απογεύματα και αυτός ελαιοχρωματιστής δουλεύοντας κυρίως τα πρωινά. Ζούμε σε μία περιοχή που δεν έχει βρεφονηπιακό σταθμό οπότε μέχρι να πάει και ο μικρός μας γιος 2,5 ετών, δεν είχαμε την πολυτέλεια της επιλογής να εργάζομαι περισσότερο και πρωινά… Όπως και οι περισσότερες οικογένειες πλέον, δεν είχαμε βοήθεια από γονείς, καθώς και οι δικοί μου και οι δικοί του είναι ακόμα εργαζόμενοι, οπότε η μόνη λύση ήταν αντίθετες βάρδιες και λιγότερες ώρες για εμένα… Έτσι, εντελώς ξαφνικά και αναπάντεχα, μένω μόνη, με δύο μωρά και πενιχρό εισόδημα… Μόλις έβαλα σε τάξη τις σκέψεις μου και τις επόμενες κινήσεις μου, αφού έγινε και η κηδεία, επέστρεψα στο σπίτι μου και άρχισα να ψάχνω, να δω τι θα κάνω από εδώ και πέρα… “Δεν μπορεί, θα υπάρχει στήριξη από το κράτος”, σκέφτηκα… Πόσο λάθος έκανα…
Η πρώτη σφαλιάρα ήρθε με την απάντηση από το ΙΚΑ ότι δε δικαιούμαστε καν την επιστροφή των χρημάτων της κηδείας… Χρειαζόταν 120 ένσημα τους τελευταίους 15 μήνες.. Είχε 96… Καθώς ζούμε σε νησί, η σεζόν από Μάιο έως Σεπτέμβριο, δίνει ακριβώς 96 ένσημα… Το περασμένο καλοκαίρι, με μία δύσκολη για εμένα εγκυμοσύνη και με ένα δίχρονο στο σπίτι, δεν κατάφερε να λείπει όλη μέρα για εργασία σεζόν, οπότε δεν είχε τα απαιτούμενα ένσημα που ζητήθηκαν… Στην ερώτησή μου “μα δεν το νοιάζει το ΙΚΑ η ασφαλιστική σχέση που υπάρχει τη στιγμή του θανάτου”, η απάντηση ήταν όχι. Το σύστημα είναι αμείλικτο… 120 ένσημα, αλλιώς μη τον θάψετε! Πρώτο μάθημα λοιπον για όλους μας: Να προσέχουμε να έχουμε πάντα 120 ένσημα τους τελευταίους 15 μήνες…
Έχοντας αυτό στο μυαλό μου (και έχοντας χάσει τις ελπίδες μου, εννοείται), πηγαίνω στο ΙΚΑ της περιοχής μου να ρωτήσω τι γίνεται με εμένα και τα μωρά μου και αν υπάρχει κάποια υποστήριξη από το κράτος, έστω για τα παιδιά… Πόσα ένσημα είχε ο θανών? Αυτό νοιάζει μόνο το σύστημα… Είπαμε, αμείλικτο σύστημα… Ο σύζυγός μου είχε 460 ένσημα… Δεύτερη σφαλιάρα! Για να δικαιούστε οτιδήποτε, θα έπρεπε ο θανών, να είχε τουλάχιστον 1500 ένσημα, εκ των οποίων τα 500 την τελευταία πενταετία… Απέχετε πολύ για να συζητήσουμε το οτιδήποτε…. Δεν το κρύβω, ότι εκείνη τη στιγμή, βούρκωσα… Μόνη, με ένα μωρό ακόμα στο καρότσι και ένα τρίχρονο να με κοιτάνε κι εγώ απλά να μην ξέρω πώς θα βιοποριστούμε…
“Θα πάρω τηλέφωνο στην πρόνοια” σκέφτηκα… Τρίτη σφαλιάρα! Με πληροφόρησε μία, ευγενέστατη κατά τα λοιπά, κυρία ότι το επίδομα χηρείας που θα μπορούσε να δωθεί στην περίπτωσή μου, καταργήθηκε το 2010. Θα μπορούσαν να με βοηθήσουν μόνο αν ο σύζυγός μου ήταν άνω των 60 ως άπορος συνταξιούχος… 37 ήταν… Καμία βοήθεια και καμία τύχη και από εκεί…. Το μόνο που δικαιούμαστε είναι 47 ευρώ από το ΚΕΑ, 175 ευρώ επίδομα ενοικίου (τόσα παίρναμε και πριν) και το Α21 επίδομα παιδιών που το παίρνουν όλοι και απλά δε μας αλλάζει κλίμακα…
“Θα κάνω χρήση του προγράμματος Νταντάδες της γειτονιάς, μέχρι να γίνει ο μικρός 2,5 να πάει Παιδικό Σταθμό και μετά, βλέπουμε”, σκέφτηκα ξανά… Περίμενα με αγωνία να ανοίξουν οι αιτήσεις τον Δεκέμβριο του 2023… Μέχρι τότε, θα με βοηθούσε με τα παιδιά για να πηγαίνω για μάθημα η μητέρα μου κυρίως, και όπου χρειαζόταν φίλες μου και γυναίκες που είτε έπαιρναν μηδαμινά χρήματα, είτε δεν έπαιρναν και καθόλου. Ανοίγουν οι αιτήσεις, αναθαρρώ, κάνω την αιτηση, μου εγκρίνεται και περιμένω… Τέταρτη σφαλιάρα! Για να βρει κάποια οικογένεια φροντιστή μέσω αυτού του προγράμματος, πρέπει να έχουν γίνει αιτήσεις από ενδιαφερόμενους φροντιστές… Έχουμε φτάσει ήδη στον Φεβρουάριο του 2024 και ακόμα στο σύστημα δεν υπάρχει κανένας ενδιαφερόμενος φροντιστής για όλο το νησί, είτε να έρθει στο σπίτι μας, είτε να πάω τα παιδιά στο δικό του… Οπότε, ακόμα “φορτωνόμαστε” σε όποιον έχει την καλή διάθεση να μας βοηθήσει, να πάω έστω για λίγες ώρες να κάνω μάθημα… Το μεγαλύτερο βάρος το σηκώνει η μητέρα μου και το υπόλοιπο μία κυρία που παίρνει κυριολεκτικά χαρτζιλίκι για την ευθύνη δύο παιδιών τόσο μικρής ηλικίας… Και όλο αυτό με το άγχος του τι θα γίνει όταν ξεκινήσει η σεζόν, αφού αμφότερες θα ξεκινήσουν καθημερινή, πολύωρη εργασία καλοκαιριού. Είπαμε τουριστικό νησί…
“Θα απευθυνθώ στο Δήμο” είπα και το έκανα… Είναι ίσως η μόνη σφαλιάρα που δεν έφαγα… Ακόμα τουλάχιστον και ελπίζω να μη τη φάω… Λογικό θα μου πείτε, εδώ δε μιλάμε με σύστημα, αλλά με τους ανθρώπους που συναναστρεφόμαστε καθημερινά.. Έφτασα λοιπόν, στα 38 μου, εκεί που είχα το σπιτικό μου, τα κουμάντα μου και τα έξοδά μου ισορροπημένα με τα έσοδά μου, να σιτίζομαι από το πρόγραμμα “Βοήθεια στο σπίτι”, για να γλιτώσω τουλάχιστον αυτά τα έξοδα και αυτό το χρόνο από την καθημερινότητά μου, η οποία είναι ήδη πολλή σκληρή έχοντας να κουμαντάρω κυρίως δύο μωρά και στη συνέχεια, το σπίτι, το τρέξιμο, τις εργασίες που προκύπτουν, τη γραφειοκρατία, όλα… Είμαστε σε συζήτηση μήπως βρούμε και κάποια λύση που θα μπορούσα να εργάζομαι χωρίς να έχω μαζί μου το μωρό μέχρι να φτάσει στην ηλικία που θα πάει Παιδικό Σταθμό (Απρίλιο του 2025 για να σας γλιτώσω από τους υπολογισμούς), αλλά και να μπορώ να έχω γενικά τα παιδιά όταν τα σχολεία κλείνουν και εδώ που είμαστε δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη για το τι θα κάνουν οι εργαζόμενοι γονείς αυτές τις περιόδους. Βάρδιες θα μου πείτε και θα έχετε δίκιο… Όταν όμως ο γονέας είναι ένας, η μόνη λύση για να γίνουν βάρδιες, είναι να βρίσκεται συγχρόνως σε δύο σημεία… Μπαμ! Σφαλιάρα και από τη Φυσική! Ακόμα όμως και την καλή πρόθεση του Δήμου, την καλύπτει η γραφειοκρατία, αφού η πιο πιθανή ημερομηνία έναρξης της οποιασδήποτε συνεργασίας είναι οι αρχές Απριλίου, καθώς πρέπει να ψηφιστεί ο προϋπολογισμός, να περάσουν περίπου 20 μέρες για ΦΕΚ και Διαύγεια και να ξεκινήσουμε… Τον Απρίλιο, κλείνουν 6 μήνες από το θάνατο του συζύγου μου… 6 μήνες με εισόδημα περίπου 320 ευρώ, που κανένα κράτος και καμία πρόνοια δεν ενδιαφερεται αν η οικογένειά μου έχει τουλάχιστον ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι της, ρεύμα για τις ανάγκες της, θέρμανση να ζεσταθεί και πολλά άλλα που θεωρούνται δεδομένα και αυτονόητα για όλους.
“Ευτυχώς είμαστε όλοι υγιείς” Πέμπτη σφαλιάρα! Ο μεγάλος μου γιος, πιθανώς και με όλα αυτά που συνέβησαν, χρειάστηκε το Νοέμβριο να νοσηλευτεί και να κάνει μία μικροεπέμβαση (ευτυχώς), καθώς τα ψυχοσωματικά του “χτύπησαν” στο δέρμα του που είναι γενικά ευαίσθητος… Κάντε εικόνα, τρίωρο ταξίδι με καράβι, εισαγωγή και τριήμερη νοσηλεία με επέμβαση έχοντας πάντα και τα δύο μαζί μου… Να έχει ξυπνήσει ο μεγάλος από τη μέθη, να κλαίει από την επέμβαση, να ζητάει τον πατέρα του, να προσπαθώ να τον ηρεμήσω και ταυτόχρονα να θηλάζω και τον μικρό που προσπαθούσε απλά να καταλάβει γιατί η μαμά τον κοιτάει σα χαμένη… ‘Ολο αυτό το χάος, θα ήταν βέβαια ακόμα χειρότερο, αν η μητέρα μου δεν ήταν στο καράβι να κυνηγάμε τα παιδιά και ο πατέρας μου στο νοσοκομείο να μπορώ να βγω έστω για 10 λεπτά από το δωμάτιο να πάρω δυνάμεις…
“Θα βρω ένα καινούριο σπίτι, να φύγουμε όλοι από το σπίτι που βρήκαμε τον άνθρωπό μας νεκρό…” Έκτη σφαλιάρα! Πραγματικά, δεν πίστευα ποτέ ότι οι άνθρωποι μπορεί να είναι τόσο αδίστακτοι και σκληροί… Το σύστημα να το καταλάβω, είναι ασυναίσθητο, αλλά και οι άνθρωποι…? Η πρώτη γροθιά στο στομάχι που έφαγα, ήταν και στο πρώτο διαθέσιμο σπίτι προς ενοικίαση που βρήκα… Να σας βάλω στο κλίμα, όπως μίλαγα στο τηλέφωνο με τον ιδιοκτήτη και του ζητούσα πληροφορίες για το ακίνητο, καταλαβαίνω από τη φωνή ποιος ήταν. Του είπα ποια είμαι, καθώς γνωριζόμασταν και χωρίς καμία ντροπή, μου είπε ότι τελικά το σπίτι θα το πουλήσει και δε θα το νοικιάσει. Την επόμενη μέρα, πήρε φίλη μου τηλέφωνο που ενδιαφερόταν και αυτή για σπίτι και εννοείται της έδωσε κανονικά πληροφορίες και το κλειδί ήταν κιόλας πάνω στην πόρτα αν ήθελε να πάει να το δει… Εννοείται το νοίκιασε και σε τιμή μικρότερη από αυτήν που αρχικά ζητούσε. Μαζεύω τις δυνάμεις μου, λέω εντάξει, έτυχε και απλά αυτός ήταν κάθαρμα και συνεχίζω την αναζήτηση. Παίρνω σε δεύτερο ιδιοκτήτη που δε γνώριζα. Ετοιμαζόμουν να μπω στο αμάξι να πάω να δω το διαθέσιμο σπίτι και όπως μου εξηγούσε πώς θα πάω, με ρωτάει την οικογειακή μας κατάσταση. Του την είπα και η απάντησή του ήταν να μην κάνω τον κόπο να παω, καθώς θα το μετατρέψει σε AirBnB…. Κλασσικά παραδείγματα θρασύδειλων ανθρώπων που φοβήθηκαν ότι θα χάσουν τα χρήματά τους, χωρίς καν να μου το πουν για να μπορέσω να απαντήσω ότι οι γονείς μου θα με στηρίξουν… Κάθε μέρα που περνάει, γίνεται όλο και πιο απαραίτητο να φύγουμε από το σπίτι που μένουμε, καθώς ο μεγάλος μου γιος, ξεκάθαρα δεν μπορεί να συνεχίσει να μένει εδώ… Ακούει την πόρτα να ανοίγει και χοροπηδάει από την χαρά του ότι ήρθε ο μπαμπάς… Περνάει από το χώρο που τον είδαμε όλοι νεκρό και τρέμει, κλαίει και φοβάται… Κλείνω τα φώτα να κοιμηθούμε και φοβάται τα πάντα. Έτσι ξαφνικά… Αυτήν τη στιγμή που γράφω, έχουν περάσει 4 μήνες αναζήτησης σπιτιού και τελικά τα καταφέραμε! Βέβαια, χρειάστηκε πολλή τύχη και πολλή ανθρωπιά, αλλά ίσως βρήκαμε σπίτι αρκετά μακριά από τη βάση μας… Δε με πειράζει όμως… Θα κάνουμε και οι τρεις μία καινούρια αρχή…
“Τουλάχιστον, τα πάντα είναι στο όνομά μου και δε θα μπλέξω με τη γραφειοκρατία” Έβδομη σφαλιάρα! Και γέλιο μαζί… Το μόνο που είχα να κάνω από γραφειοκρατικής πλευράς ήταν η αποποίηση της κληρονομιάς για εμένα και τα παιδιά. Γνωρίζω πως για τα παιδιά θα χρειαστεί να κάνω δικαστήριο για να αποδείξουμε ότι τα 2000 που είχε ο σύζυγός μου χρέος στην εφορία είναι προς το έννομο συμφέρον τους να μην τα κληρονομήσουν, αφού δεν έχει τίποτα στο όνομά του. Παράλογο, αλλά λογικό κιόλας.. ΟΚ.. Έλα όμως που τον Ιούνιο του 2023 πέθανε και ο πεθερός μου από καρκίνο. Και υπήρχε αυτή η εσφαλμένη εντύπωση πως ο χρόνος αποποίησης ήταν 6 μήνες. Όχι, τελικά είναι 4 μήνες. Ο σύζυγός μου δεν έκανε ποτέ αποποίηση κληρονομιάς για τον πατέρα του και για τρεις ημέρες ήμασταν εκπρόθεσμοι… 10 Ιουνίου πέθανε ο πεθερός μου, 13 Οκτωβρίου ο σύζυγός μου… Για αυτές τις τρεις μέρες, υπήρχε η πιθανότητα να φορτωθούμε κι εγώ και τα παιδιά ένα χρέος 20.000 ευρώ… Μιλάω με δικηγόρους, μιλάω με το ειρηνοδικείο, με καθησυχάζουν… Θα κάνουμε αποποίηση μόνο για τον σύζυγό μου και όχι διπλό δικαστήριο και για τον πεθερό μου, αφού το χρέος του πατέρα του πέρασε σε αυτόν… Μιλάω με τον δικηγόρο, του πάω τα στάνταρ έγγραφα για αυτές τις περιπτώσεις και παίρνουμε ημερομηνία δικασίμου. Ε, εντάξει θα μου πείτε, όλα καλά… Μπαμ! Το χρέος του πεθερού μου προέρχεται και από κληρονομιά της μητέρας του (προγιαγιάς των παιδιών μου). Χρειαζόμαστε χαρτί εγγυτέρων συγγενών (κληρονόμοι πρώτου βαθμού) της προγιαγιάς. Πάω στα ΚΕΠ, γράφουμε ολόκληρη έκθεση ποιοι είμαστε και τι θέλουμε το έγγραφο, το στέλνουμε… Η πρώτη απάντηση που λάβαμε από το αρμόδιο ληξιαρχείο, ήταν να κάνουμε υπεύθυνη δήλωση με τα πλήρη στοιχεία των εν ζωή εγγυτέρων συγγγενών τη στιγμή που πέθανε η γιαγιά. Με πολύ κόπο, τα βρίσκω. Πολλά αδέρφια, πολλά στοιχεία… Το στέλνουμε εκ νέου, για να πάρουμε νέα απάντηση ότι σύμφωνα με την υπεύθυνη δήλωση δεν προκύπτει έννομο συμφέρον… Μα είναι απλή λογική. Απο το εγγυτέρων της γιαγιάς, προκύπτει ο γιος της, από το εγγυτέρων του γιου της προκύπτει ο σύζυγός μου, από το εγγυτέρων του συζύγου μου, προκύπτουν τα παιδιά… Όχι, θέλουν χαρτί από το δικηγόρο που να πιστοποιει τη σύνδεση. Ναι, αλλά ο δικηγόρος, θέλει το εγγυτέρων για να την πιστοποιήσει… Μπαμ!!! Χαθήκατε? Εγώ, να δείτε… Το χαρτί ακόμα δεν το έχω πάρει και ελπίζω απλά να το έχω μέχρι τη δίκη… Να μην αναφέρω ότι πιθανώς θα χρειαστούμε ένα αντίγραφο του στεγαστικού δανείου από το οποίο προκύπτει αυτό το χρέος και η μόνη ελπίδα να το πάρουμε είναι, μαντέψτε… Το εγγυτέρων της γιαγιάς… Μία γενικότερη παράνοια, ένας φαύλος κύκλος, ένα τρέξιμο χωρίς λόγο και ουσία… Και είμαι τυχερή… Είναι το μόνο γραφειοκρατικό τρέξιμο που έχω…
“Θα πάρουμε την ιατροδικαστική έκθεση, να δούμε τουλάχιστον τι έγινε, να ξέρω τι να ψάξω για τα παιδιά”. Όγδοη σφαλιάρα και πολλή μακάβρια κιόλας… Να τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Όταν πεθαίνει κάποιος, γίνεται μία πρώτη νεκροψία για να αποκλειστούν από όσα κατάλαβα τα εμφανή αίτια θανάτου (ανεύρυσμα, έμφραγμα, κάποια ασθένεια)… Στην περίπτωσή μας, ο αρχικός λόγος θανάτου είναι το “οξύ αιμορραγικό πνευμονικό οίδημα”. Μεγάλος τίτλος, λες κάτι θα είναι αυτό. Απλή ανακοπή είναι, απλά με περισσότερα λόγια! Αρχές Νοεμβρίου και αφού έχω επιστρέψει με τα παιδιά στο σπίτι μας, κλείνω ραντεβού με καρδιολόγο να ψαχτούμε οικογενειακώς… Μαζεύω και όλα τα ιστορικά από όλα τα σόγια και πάω. Δυστυχώς, ανακάλυψα ένα μοτίβο στο ένα από τα δύο σόγια του συζύγου μου και μάλλον κάτι υπάρχει. Τα αναλύουμε με το γιατρό, εξετάζει τα παιδιά, τα οποία για την ηλικία τους είναι μία χαρά, μου εξηγεί ότι θα χρειαστεί να κάνουμε εξειδικευμένες εξετάσεις μεταξύ 17 και 20 ετών που θα έχει ολοκληρωθεί η ανάπτυξή τους και μου λέει ότι ψυχανεμίζεται στεφανιαία νόσο, η οποία είτε θα κάνει τη ζημιά ύπουλα και θα φύγεις μία κι έξω, είτε θα είσαι τυχερός και θα δώσει κάποιο σημάδι να το προλάβεις. “Θα χρειαστώ την τελική ιατροδικαστική έκθεση όταν την έχεις να δούμε γενικά πώς θα κινηθούμε” μου είπε ο καρδιολόγος… Έφυγα από το Ιατρείο με μία ανακούφιση και με μόνη εκκρεμότητα την παράδοση της Ιατροδικαστικής Έκθεσης… Πόσο δύσκολο να ήταν αυτό? Πραγματικά, εδώ γελάμε… Παίρνω την επόμενη ημέρα τηλέφωνο στην αρμόδια υπηρεσία που εξυπηρετεί την περιοχή μας. Όταν με ρώτησαν τα στοιχεία και τους είπα την ημερομηνία θανάτου, με ενημέρωσαν ότι είναι πολύ νωρίς και για να πάρουμε σειρά, πρέπει να παρέλθει το τρίμηνο. ΟΚ, λέω και αρχίζω να μετράω τις μέρες μέχρι τη Δευτέρα, 15η του Ιανουαρίου, να πάρω τις πολυπόθητες απαντήσεις… Μπορεί πολλοί να αναρωτιέστε, τι σημασία έχει τώρα πια, δε γυρνάει πίσω ο άνθρωπός σου… Και όμως, έχει τεράστια σημασία. Πρώτον για να εντοπίσουμε τυχόν κληρονομικότητα για τα δύο μου παιδιά και δεύτερον, είναι κάτι που μπορεί να το καταλάβει μόνο όποιος το έχει ζήσει, θέλεις πάντα μία απάντηση… Να απαντηθεί αυτό το τεράστιο “γιατί” που σε ταλανίζει από τη μέρα που είδες τον άνθρωπό σου νεκρό… Έρχεται με τα πολλά η 15η του Ιανουαρίου. Παίρνω πρωί, πρωί τηλέφωνο, με έναν κόμπο στο στομάχι και μία τεράστια προσμονή… Η απάντηση που πήρα ήταν ότι ακόμα δεν έχει φύγει το δείγμα για τις τοξικολογικές εξετάσεις για Αθήνα λόγω φόρτου εργασίας του εργαστηρίου στην Αθήνα. Από τη στιγμή που θα φύγει το δείγμα, θα χρειαστούν τέσσερις μήνες για τις απαντήσεις…. Παθαίνω ένα τεράστιο σοκ! Κανείς δε με είχε προετοιμάσει για μία τέτοια εξέλιξη… Ξαναπαίρνω μετά από λίγο να ρωτήσω αν έχει βγει οποιοδήποτε πόρισμα ανεξαρτήτως τοξικολογικών, διότι ψάχνω τα παιδιά και το χρειάζεται ο καρδιολόγος… Δυστυχώς, ούτε αυτό υπήρχε… Από εκείνη τη Δευτέρα, κάθε Δευτέρα, είναι το πρώτο τηλεφώνημα της ημέρας και της εβδομάδας που θα κάνω… Σε ένα από τα τηλεφωνήματα και αφού πλέον μιλάμε λίγο παραπάνω, ενημερώθηκα ότι εφόσον δεν είχαμε ενημερώσει για τυχόν κληρονομικότητα και ασθένεια, πιθανώς να μη λάβουμε και τη σωστή απάντηση, αφού δεν έγινε έρευνα για κάτι συγκεκριμένο και εξειδικευμένο… Μα πώς να ενημερώσω για κάτι που έμαθα και άρχισα να ψάχνω μετά την ταφή του άνδρα μου??? Η μόνη ελπίδα, είναι από τα ευρήματα να μπορεί να “διαβάσει” κάτι ο καρδιολόγος. Το πότε δε θα το μάθουμε άμεσα… Ακόμα και σήμερα, Δευτέρα 26 Φεβρουαρίου 2024, το δείγμα για τις τοξικολογικές εξετάσεις βρίσκεται στο αρχικό εργαστήριο….
“Θα πάει τον Σεπτέμβριο ο μεγάλος προνήπιο και θα μπορώ να τον παίρνω πιο αργά τουλάχιστον”. Ένατη σφαλιάρα! Μίλησα τηλεφωνικά με την πρωτοβάθμια εκπαίδευση της περιοχής μου για να ενημερωθώ για τα ωράρια, καθώς οι εγγραφές είναι 1 έως 20 Μαρτίου. Ακούστε τώρα την παράνοια. Υπάρχει πρόβλεψη πρόωρης προσέλευσης από τις 7:45 το πρωί. Για να κάνεις όμως χρήση αυτού του ωραρίου, πρέπει να εγγράψεις το παιδί στο ολοήμερο όπου η ωρα αποχώρησης είναι στις 16:00. ‘Η να εγγράψεις το παιδί στο κανονικό ωράριο δηλαδή ώρα προσέλευσης από τις 8:15 έως τις 8:30 και να το παραλάβεις στις 13:00. Και ρωτάω εγώ για την ιδιαίτερη περίπτωσή μου. Η πρωινή μου εργασία, εφόσον πάνε όλα καλά, θα ξεκινάει στις 8:00, άρα χρειάζομαι την πρόωρη προσέλευση, όμως η απογευματινή μου ξεκινάει στις 16:00, άρα είναι αδύνατον να το παίρνω στις 16:00. Όπως γνωρίζετε, η πόρτα δεν ανοίγει νωρίτερα… Θα μου πείτε, χρειάζεται η δεύτερη δουλειά? Θα σας απαντήσω αμέσως με μία ερώτηση. Μπορεί μία οικογένεια να συντηρηθεί μέ έναν βασικό μισθό? Και τώρα που απαντήσατε, μπορούμε να συνεχίσουμε. Βάσει νομοθεσίας, δε μπορεί να γίνει “συνδυασμός” ωραρίων, κάτι που έχει λογική διότι αν γινόταν από όλους θα δημιουργούταν ένα χάος… Ναι, αλλά, όταν είσαι μόνη σου, χωρίς βοήθεια, με δύο εργασίες, τι μπορείς να κάνεις? Να είσαι ταυτόχρονα σε δύο σημεία, το έχουμε απορρίψει ήδη, οπότε? Απλά, αφήνεσαι στο ενδεχόμενο που οι νηπιαγωγοί παραβιάσουν το νόμο και οι υπόλοιποι γονείς το δεχτούν, διότι απλά γνωριζουν την κατάσταση… Τέλειο???
Αν και προσπάθησα να είμαι όσο πιο περιληπτική γίνεται, η ιστορία μου δεν ήταν τόσο σύντομη… Μέσα σε όλη την παράνοια που ζω τους τελευταίους 4 μήνες, βάλτε ότι προσπαθώ να διαχειριστώ το πένθος και την απώλεια με ό,τι αυτό συνεπάγεται… Δεν είμαι η μόνη, το ξαναείπα! Ο λόγος που τόσα χρόνια δεν έχει ακουστεί αυτή η πλευρά της ζωής, μου είναι άγνωστος, όμως θα το παλέψω όσο μπορώ να ακουστώ, να διεκδικήσω, να ζήσω αξιοπρεπώς με τα παιδιά μου! Σας ευχαριστώ όσους φτάσατε μέχρι τέλους… Να είμαστε όλοι καλά και προπάντων υγιείς!
