Δεν ήμουν προετοιμασμένη, ας είμαστε ειλικρινείς… άλλωστε ποιος άνθρωπος είναι έτοιμος να δεχτεί κατάματα τον καρκίνο; Ψηλάφηση του μαστού, φόβος για την περίεργη μάζα που εντόπισα, επίσκεψη στο γιατρό και μία σειρά εξουθενωτικών (σε ψυχολογικό επίπεδο) εξετάσεων μέχρι να πάρω τη διάγνωση και με την στάμπα! Ο ολοδικός μου καρκίνος μαστού ήρθε κι εγώ έπρεπε να τον αντιμετωπίσω (ευτυχώς ιάσιμος στις περισσότερες περιπτώσεις στην εποχή μας). Ποιο ήταν το συναίσθημα? Είναι σαν να σου ζητούν να πέσεις στη θάλασσα ενώ δεν ξέρεις κολύμπι, να πετάξεις ενώ δεν έχεις φτερά..τρομακτικό! Κατασκηνώνει στο κεφάλι σου το ερώτημα “θα τα καταφέρω?».
Θέλει χρόνο το σώμα κι η ψυχή ώστε να επανέλθουν
Και μετά ξεκίνησε το “project” (όπως μου αρέσει να το λέω), ο συνδυασμός θεραπειών και χειρουργείου που κλήθηκα να ακολουθήσω ώστε να “βγω στο φως”. Αγώνας κοπιαστικός κι επώδυνος αλλά συνέβη το μαγικό… μπήκα σε αυτόν τον αγώνα τόσο στρατιωτικά, με απόλυτη πειθαρχία, ανεξήγητη υπομονή και δύναμη… και μετά κατάλαβα, έδωσα μόνη μου τις απαντήσεις.. “παλεύεις για την υπέροχη ζωή σου Κική .. το καλύτερο κίνητρο EVER”.
Και πώς μπορώ να μην αναφερθώ στους καταπληκτικούς γιατρούς μου.. τον ογκολόγο μου Γιώργο Κεσίση, που ο λόγος του ισοδυναμούσε με ασφάλεια, βοηθώντας με να διανύσω το εξαιρετικά δύσκολο διάστημα των χημειοθεραπειών όσο γίνεται λιγότερο επώδυνα.. τον μαστολόγο – χειρουργό μου Θάνο Μπαρμπαγιάννη, που με κατεύθυνε γρήγορα και ορθά στο σωστό δρόμο χειρισμού του προβλήματός μου και η επέμβαση που πραγματοποίησε στο μαστό μου ήταν χειρουργικής ακρίβειας (κυριολεκτικά όμως), τόσο σε επίπεδο ασφάλειας όσο και σε επίπεδο εξωτερικής εμφάνισης.. στην εξαιρετική ογκολόγο, υπεύθυνη των ακτινοθεραπειών μου, Δέσποινα Μισαηλίδου, που φρόντισε με την αξιόλογη ομάδα της να στοχεύσει (ακτινοβολήσει) αποτελεσματικά την πάσχουσα περιοχή μου… και φυσικά το νοσηλευτικό προσωπικό, τόσο στην κλινική του Αγίου Λουκά όσο και στο Διαβαλκανικό Κέντρο Θεσσαλονίκης που στάθηκαν δίπλα μου με υπομονή κι αγάπη, υπενθυμίζοντάς μου πως στο τέλος θα νικήσω εγώ!
Άρχισα, λοιπόν, να βγαίνω σιγά σιγά (θέλει χρόνο το σώμα κι η ψυχή ώστε να επανέλθουν) από τα συντρίμμια .. μαθαίνω να αγκαλιάζω τον εαυτό μου περισσότερο, παίρνω με το μέρος μου τις αδυναμίες μου (όχι απέναντι), είναι οκ που δεν έχω πάντα δίκιο, λέω ΚΑΙ όχι στις διαθέσεις των άλλων που θέλουν να με ορίσουν, παραδέχομαι τα συναισθήματά μου χωρίς φόβο και πάθος, έχω λιγότερο ενδιαφέρον για τα μεγαλόπνοα σχέδια αλλά τρελή δίψα για το σήμερα, το τώρα! Δεν ξέρω πώς να το χαρακτηρίσω όλο αυτό αλλά είναι ΥΠΕΡΟΧΟ!! Και όσο πιστεύεις σε κάτι, ο,τιδήποτε, τόσο θα αντλείς δύναμη και θα πορεύεσαι με τον τρόπο που επιθυμείς. Προσωπικά πιστεύω στη βαθιά αγάπη και σε έναν κόσμο αλληλέγγυο, όπου η καλοσύνη θα είναι τρόπος ζωής!
#cancersurvivor #togetherwecan
