3 Δεκέμβρη Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία ή απλά, μια αφορμή σήμερα για να σκεφτείς ότι: Οι άνθρωποι με αναπηρία στην Ελλάδα, είμαστε το 10% του πληθυσμού. Δηλαδή, σε κάθε 10 ανθρώπους που συναντάς γύρω σου, στην πολυκατοικία και στη γειτονιά σου, στο πάρκο στον πεζόδρομο ή την πλατεία που πας βόλτα, στην καφετέρια το εστιατόριο ή το θέατρο, ο ένας στους δέκα λοιπόν που συναντάς οπουδήποτε, θα πρέπει να έχει κάποια αναπηρία. Όχι επειδή το λέω εγώ όχι επειδή έτσι βγαίνουν τα νούμερα, αλλά γιατί αυτό είναι το… «φυσιολογικό». Συμβαίνει όμως έτσι; Φυσικά όχι. Γιατί;
Μα είναι τόσα τα εμπόδια που πρέπει να ξεπεράσει ένας συμπολίτης σου με αναπηρία για να ενταχθεί στην καθημερινή συλλογική ζωή αυτού του τόπου, που πόσο να αντέξει; Πόσες μάχες να δώσει καθημερινά για τα αυτονόητα; Κάποιοι λυγίζουν, κάποιες οικογένειες δεν αντέχουν, τα χρήματα που απαιτούνται δεν υπάρχουν, οι δυνάμεις λιγοστεύουν και πολλοί εγκλωβίζονται σπίτια τους ή σε ιδρύματα χωρίς ποτέ να το έχουν επιλέξει.
Μια σύγχρονη, κοινωνική φυλακή χτισμένη από την ατομική και συλλογική ευθύνη που δεν αναλάβαμε ποτέ.
Θα μου πεις, η αναπηρία είναι μια συνθήκη ζωής μακριά από σένα. Λογική σκέψη. Ή μήπως όχι; Μια ασθένεια, ένα ατύχημα, μπορεί από τη μια στιγμή στην άλλη να σε φέρουν στη θέση ενός κωφού, ενός τυφλού ή ενός κινητικά αναπήρου. Μακάρι να μη συμβεί, αλλά δεν είναι στο χέρι μας.
Και φέτος, στις 3 Δεκέμβρη, είναι η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία. Όπως κάθε χρόνο. Και όπως κατ’ επανάληψη υπογραμμίζουν οι ανακοινώσεις αναπηρικών φορέων «η μέρα αυτή δίνει ακόμα μια ευκαιρία στην κοινωνία να εστιάσει την προσοχή της στα δικαιώματα και τις δυνατότητες των ατόμων με αναπηρία, βελτιώνοντας έτσι την ποιότητα ζωής τους και υλοποιώντας μεταρρυθμίσεις που θα αναπτύξουν νέες προοπτικές για την κοινωνική τους ενσωμάτωση».
Η 3 Δεκέμβρη λοιπόν, δεν είναι «γιορτή». Δεν είναι μια Ημέρα Μνήμης.
Εμείς, οι ανάπηροι πολίτες του κόσμου, την έχουμε κάνει ημέρα αγώνα, διεκδίκησης και κοινωνικής διαμαρτυρίας. Κι όταν νικήσουμε, όταν πετύχουμε την καθολική προσβασιμότητα, τότε θα γίνει «Ημέρα Γιορτής και Μνήμης». Γιατί η αναπηρία θα έχει γίνει κατανοητή ως αναπόσπαστο μέρος της ανθρώπινης φύσης και κοινωνίας, αποδεκτή ως πτυχή της ανθρώπινης ποικιλομορφίας. Γιατί οι ανάπηροι διεκδικούμε να γίνουμε ισότιμοι πολίτες, υποκείμενα δικαιωμάτων και όχι αντικείμενα οίκτου.
Εμείς, τα ανάπηρα άτομα και χρόνιες παθήσεις, πάνω από ένα εκατομμύριο συμπολίτες σας στην Ελλάδα, και οι γονείς και κηδεμόνες των ατόμων με νοητική αναπηρία, αυτισμό, σύνδρομο down, εγκεφαλική παράλυση, βαριές και πολλαπλές βλάβες, βιώνουμε τη διάκριση σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής. Μεσούσης της τρομερής οικονομικής κρίσης και της πανδημίας, ζήσαμε ( και ζούμε ακόμα) σε συνθήκες κοινωνικού αποκλεισμού.
Στο νομικό μας οπλοστάσιο έχουμε πλέον την υλοποίηση της Διεθνούς Σύμβασης του ΟΗΕ για τα δικαιώματα των ΑμεΑ, με το Εθνικό Σχέδιο Δράσης για τα ΑμεΑ να έχει εγκριθεί από την Ελληνική Βουλή, τη θεσμοθέτηση του προσωπικού βοηθού να είναι πλέον γεγονός, αλλά και μια ώριμη δημόσια συζήτηση για την αποϊδρυματοποίηση να έχει ξεκινήσει.
Η φετινή 3η Δεκέμβρη, ας γίνει λοιπόν η αφορμή για την αρχή ενός πανελλαδικού πανανθρώπινου αγώνα για την προστασία της κοινωνικής αξιοπρέπειας όλων μας.
Ήρθε η ώρα της μετάβασης στο αύριο, για να γίνει η Ελλάδα μια χώρα της ισότητας για όλους, για να σέβεται η Ελλάδα όλους τους πολίτες της και να τους εξασφαλίζει τη δυνατότητα να ασκήσουν ανεμπόδιστα τα δικαιώματά τους. Και δεν θα την αφήσουμε να πάει χαμένη.
Γράφει ο Βαγγέλης Αυγουλάς, Δικηγόρος, Πρόεδρος Α.Μ.Κ.Ε. «Με Άλλα Μάτια»
