Μπροστά στο τραγικό γεγονός του σιδηροδρομικού δυστυχήματος των Τεμπών και του θανάτου τόσων νέων ανθρώπων κάθε άνθρωπος λυγάει και υποκλίνεται στον πόνο της απώλειας, ιδιαίτερα δε η Εκκλησία, η οποία ως μητέρα αφουγκράζεται τον πόνο, την θλίψη και την οδύνη στρέφοντας τις προσευχές της και της δεήσεις της προς τον Κύριο για αιώνια ανάπαυση και μνήμη των κεκοιμημένων και για παρηγορία και ενίσχυση των γονέων, αδελφών, συγγενών, οικείων και φίλων.
Δίπλα όμως στην πνευματική αυτή ενδυνάμωση και έκφραση φιλανθρωπίας η παρουσία της τοπικής Εκκλησίας θεωρεί δεδομένο να σταθεί δίπλα στους πονεμένους, στα νοσηλευτικά ιδρύματα, στούς ιατρούς και διασώστες, και με την προσφορά δυνατότητας στέγης και τροφής σε όλους εκείνους οι οποίοι βρέθηκαν ως «πάροικοι» στον τόπο της οδύνης και της καταστροφής να προβάλλει ένα χέρι βοήθειας και συμπαράστασης ως έμπρακτη έκφραση του φιλανθρώπου προσώπου της σεβόμενη την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, την αποφυγή κάθε επικοινωνιακής προβολής και διαφήμισης επιβεβαιώνοντας την βιβλική ρήση «μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου» (Ευαγγέλιο κατά Ματθαίον 6, 3). Αυτό αποτελεί το βαθύτερο και ουσιαστικότερο πρόσωπο της εκκλησιαστικής φιλανθρωπίας και του ήθους της Εκκλησίας σε κάθε κρίση μάλιστα ανθρωπιστική.
