Ως κοινή συνισταμένη το ύψος του ανθρώπου…και ως ειδοποιός διαφορά το ανάστημά του.
Τούτο επιλέγεται από το μέτρο που καθημερινά αναλογεί, μακριά πολύ από το μέτριο.
Το ανάστημα κατανοείται στην σιωπή, στην αυτάρκεια, στην ταπεινότητα..
..και στην ευγνωμοσύνη για όσα έχουμε και δεν έχουμε.
Ουδέποτε εκπίπτει, μα αγέρωχο ανατροφοδοτείται από το καλό.. του λόγου, του σκοπού, των πράξεων.
Γίνεται αντιληπτό απ’ όσους δεν θέλουν να το βλέπουν.
Άλλοτε ενοχλεί, άλλοτε επιβεβαιώνει και σώζει.
Ο άνθρωπος είναι το ανάστημά του.
Αυτό καθορίζει και καθορίζεται.
Αναπαύει, δεν επαναπαύεται.
Δεν καμώνεται.
Διαμορφώνει και διαμορφώνεται.
Κρατά τον λόγο του, έχοντας γνώση για ό,τι υπόσχεται.
Δεν απογοητεύει, ούτε εκπίπτει.
Ακούει στο όχι, στην συγγνώμη, στο ευχαριστώ που δεν ζητείται.
Ταυτόσημο με την αξιοπρέπεια.
Μέσα στην άυλη μορφή του οριοθετεί το ύψος.
Βοηθά να στέκεσαι, όπως ενίοτε αρμόζει..
..όχι για να φαίνεσαι, μα για να είσαι, χωρίς φασαρία, χωρίς κάμωμα,
αναλογίζοντας πάντα το γιατί ξεκινάς και από πού,
ανασηκώνοντας κι άλλους μαζί σου.
