Κάποιες φορές και το σύστημα παίρνει τα μαθήματά του. Υπάρχουν στιγμές στην επικαιρότητα που προορίζονται να χαραχθούν ως ιστορικές. Το πλαίσιο των προκαθορισμένων πολιτικοκοινωνικών διεργασιών διακόπτεται ενίοτε από γεγονότα ή εξελίξεις που υπενθυμίζουν την πραγματική κανονικότητα στον πολίτη. Τη δημοκρατία που λειτουργεί, τις εξουσίες που είναι όντως ανεξάρτητες η μία απ’ την άλλη, το σύνταγμα που τηρείται και δεν ενταφιάζεται, τους νόμους που εφαρμόζονται και δεν καταπατώνται, το κράτος δικαίου που θεωρεί όλους τους πολίτες ίσους εμπράκτως. Αυτή είναι η πραγματική κανονικότητα, την οποία ο πολίτης ΔΕΝ βιώνει. Απεναντίας, ο πολίτης υπονομεύεται, χειραγωγείται, εμπορευματοποιείται από ένα σύστημα που βασίζεται στον εναγκαλισμό της πολιτικής εξουσίας με τα οικονομικά συμφέροντα ολίγων και τα συντηρούμενα εξ αυτών μέσα ενημέρωσης. Άλλωστε, οι διαχρονικές και σκληρές επιπτώσεις στην κοινωνία από την ανωτέρω διεφθαρμένη σχέση ευθύνονται για την κατάπτωση, την ανυποληψία των δημοκρατικών θεσμών στην κρίση των πολιτών.
Τέτοια αξιομνημόνευτη στιγμή για τους πολίτες συνιστά το Βούλευμα του αρμόδιου Δικαστικού Συμβουλίου σχετικά με τη δήθεν «σκευωρία Novartis», την οποία ενορχήστρωσαν τα κόμματα της πλειοψηφίας της σχετικής προανακριτικής επιτροπής της Βουλής (Ν.Δ. και ΠΑ.ΣΟ.Κ.) και την οποία τα συστημικά μέσα ενημέρωσης υιοθέτησαν αφειδώς προπαγανδίζοντας στην κοινωνία με ακραίο, μονόπλευρο τρόπο το εν λόγω αφήγημα. Ακόμη ένα τερατώδες πολιτικό και οικονομικό σκάνδαλο, το Σκάνδαλο Novartis, με διαστάσεις εντός και εκτός συνόρων, στο Ελλαδαντές επιχειρήθηκε να εκτεθεί στην κοινή γνώμη ως δήθεν «σκευωρία» ή ως «αμιγώς ιατρικό σκάνδαλο χωρίς πολιτικές διαστάσεις», δηλαδή να συγκαλυφθεί. Τα φερόμενα ως εμπλεκόμενα πρόσωπα και τα συστημικά μέσα ενημέρωσης αράδιασαν για μαζική κατανάλωση απειλές περί εκδίκησης και φανφαρονικά ουρλιαχτά για την ανυπαρξία σκανδάλου με μοναδικό αφήγημα τη δήθεν «σκευωρία». Δεν είχε καμία σημασία για το σύστημα το γεγονός ότι η πραγματικότητα αποδείκνυε απ’ την πρώτη στιγμή ότι επρόκειτο για τεράστιο σκάνδαλο.
Βάσει των στοιχείων που εισέφεραν στη δημοσιότητα λιγοστά μέσα ενημέρωσης, εκείνα δηλαδή που έχουν απομείνει στην επιτέλεση του κανονικού δημοσιογραφικού καθήκοντος, το εν λόγω Βούλευμα εμπεριστατωμένα καταρρίπτει το κατασκευασμένο αφήγημα του συστήματος περί «σκευωρίας». Σταχυολογώντας ορισμένα εκ των βασικών σημείων του, προκύπτει ότι αθωώνονται πλήρως όλοι οι κατηγορούμενοι για τη δήθεν σύσταση συμμορίας και τη δήθεν σκευωρία, το κατηγορητήριο της προανακριτικής επιτροπής της Βουλής δεν έχει καμία ουσιαστική βάση, ήταν ορθή και νόμιμη η εισαγγελική εισήγηση να μην παραπεμφθούν οι κατηγορούμενοι δημοσιογράφοι που ανέδειξαν με ρεπορτάζ και αρθρογραφία το σκάνδαλο, οι προστατευόμενοι μάρτυρες ήταν ουσιώδεις καταθέτοντας στοιχεία και εντοπίστηκαν από αντίστοιχες καταθέσεις τους στις ΗΠΑ για το σκάνδαλο, η έρευνα των εισαγγελέων για πολιτικά πρόσωπα ήταν νόμιμη και ο πρώην αναπληρωτής Υπουργός Δικαιοσύνης, Δ. Παπαγγελόπουλος, καθώς και η πρώην Εισαγγελέας κατά της Διαφθοράς, Ε. Τουλουπάκη, που διερεύνησε το σκάνδαλο, εν τέλει παραπέμπονται στο Ειδικό Δικαστήριο για αδικήματα που δεν σχετίζονται με το σκάνδαλο Novartis.
Η δικαστική εξουσία έπραξε το συνταγματικό της καθήκον επακριβώς. Εντούτοις, με το εν λόγω Βούλευμα υπενθύμισε στην κοινωνία ότι πάντα θα υπάρχουν εστίες αντίστασης στη δημοκρατική υπολειτουργία και πράγματι, ορισμένες φορές, η Δικαιοσύνη μπορεί να θυμίζει κι η ίδια στον εαυτό της ότι είναι το τελευταίο καταφύγιο του πολίτη. Κανείς δεν δικαιούται να διαφεύγει του δικαστικού ελέγχου. Ένα ολόκληρο διαπλεκόμενο σύστημα εξουσίας επιχειρεί μεθοδικά την τελευταία περίπου πενταετία ν’ αντιστρέψει τη δύσοσμη υπόσταση ενός σκανδάλου παραπλανώντας, ψευδόμενο, απειλώντας δικαστικούς λειτουργούς, δημοσιογράφους, πολιτικούς και ουρλιάζοντας όχι τόσο για την αθωότητα των φερόμενων ως εμπλεκόμενων πολιτικών προσώπων, αλλά κυρίως για την αυτόκλητη εξαίρεσή τους απ’ τη δικαστική έρευνα. Η ουσία είναι ότι δεν υφίσταται καμία δήθεν «σκευωρία», υπάρχει σκάνδαλο Novartis και το σύστημα δεν έχει πια βάση για τη συνέχιση του εμπαιγμού της κοινωνίας.
Πάρα ταύτα, το εν λόγω Βούλευμα δεν μπορεί να καλλιεργήσει αυταπάτες. Στην πραγματικότητα, για το σκάνδαλο Novartis κανένας απ’ τους εμπλεκόμενους ή και υπαίτιους δεν έχει κριθεί ένοχος για τα αδικήματα κατά του Δημοσίου ούτε έχει αποκατασταθεί η ζημία καθ’ οιονδήποτε τρόπο. Με άλλα λόγια, ό,τι συμβαίνει διαχρονικά με τα περισσότερα σκάνδαλα μέχρι σήμερα, το ίδιο εξακολουθεί να συμβαίνει και με το σκάνδαλο Novartis. Για τον απλό άνθρωπο-πολίτη της χώρας, ωστόσο, το Βούλευμα μπορεί να εκληφθεί ως μία μικρή νίκη κατά του συστήματος που καθημερινά υποτιμά τη νοημοσύνη του και ποδοπατά το συλλογικό συμφέρον χάριν προστασίας της ανομίας και εδραίωσης του αντιδημοκρατικού κατήφορου. Ο Έλληνας πολίτης έχει παρακολουθήσει τον Έλληνα Πρωθυπουργό απ’ το βήμα της Βουλής, αναφερόμενο σε πρόσωπα που διερεύνησαν το σκάνδαλο, να κάνει λόγο για «συμμορίτες», «υπόκοσμο» και «ελευθεροδολοφόνους». Η Δικαιοσύνη απεφάνθη ότι η ελευθεροτυπία στην Ελλάδα προς το παρόν υφίσταται και προστατεύεται και ότι δεν υπήρξε καμία συμμορία για δήθεν «σκευωρία». Είναι μόνο πολιτικό σφάλμα οι τότε δηλώσεις του Έλληνα Πρωθυπουργού;
Ο πολίτης έλαβε απ’ τη δικαστική εξουσία μήνυμα αντίστασης. Όσο κι αν ο πολιτικός φανατισμός, τα εκάστοτε κυβερνητικά αφηγήματα για την πραγματικότητα, η δόλια χειραγώγηση από τα μέσα ενημέρωσης, τα κάθε είδους ολιγοπωλιακά συμφέροντα κι ο ευρύτερος ανορθολογισμός συνθέτουν τη δυστοπική και δυσβάστακτη βιοτική πραγματικότητα του πολίτη, αχτίδες αντίστασης μπορούν να εμφανιστούν κι είναι σπουδαία στιγμή να εκπέμπεται (έστω κι ένα μεμονωμένο) τέτοιο μήνυμα απ’ τη Δικαιοσύνη. Αν είχαμε δημοκρατία σε λειτουργία, η κοινωνία θα μπορούσε να προσδοκά περισσότερα απ’ την κατάρριψη του αφηγήματος της «σκευωρίας», αλλά μαθημένη στην ατιμωρησία και την ασέλγεια σε βάρος του πολιτεύματος γνωρίζει τα όρια του βάθους που μπορεί να φτάσει η έρευνα. Το Ελλαδαντές είναι η χώρα, στην οποία μπορεί να καταγγελθεί ότι ανώτατες δικαστικές πηγές φέρονται να παραπληροφορούσαν δικαστικούς συντάκτες-δημοσιογράφους για το περιεχόμενο του βουλεύματος, ώστε ν’ αναπαραχθεί μία ψευδής είδηση σχετικά με την υπόθεση και την ίδια ψευδή είδηση να διασπείρει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος (!) – πλην, όμως, να μην αντιδρά κανείς.
Η ήττα του συστήματος, αν και μεμονωμένη, είναι σημαντική και καλοδεχούμενη. Ο απλός άνθρωπος βλέπει ότι ανεξαρτήτως συνθηκών (πανδημία, πόλεμος, υπερπληθωρισμός) η πολιτική δεν προσαρμόζεται στη βιοτική πραγματικότητα του πολίτη, αλλά επιχειρείται η προσαρμογή της πραγματικότητας στην εκάστοτε πολιτική σκοπιμότητα. Θριαμβεύει ο απόλυτος παραλογισμός. Οι μικρές νίκες που συνιστούν κατατρόπωση της εξουσιαστικής προπαγάνδας διακόπτουν την πορεία του συστημικού και καθεστωτικού πολιτικού παραλογισμού. Το Βούλευμα που καταρρίπτει το κατασκευασμένο κατηγορητήριο περί «σκευωρίας» συμβολίζει μία στιγμή επικράτησης του ορθού λόγου κι εκπέμπει ένα μήνυμα κοινωνικής αντίστασης. Αν το αναλογιστούμε, πάει πολύς καιρός από την τελευταία φορά που συνέβη κάτι τέτοιο, πολλώ δε μάλλον απ’ τη Δικαιοσύνη.
Υ.Γ. Εκεί δε που τελειώνει η εσωτερική παράνοια, ο πολίτης του Ελλαδαντές πληροφορείται ότι το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ κατήργησε το δικαίωμα στην άμβλωση (!)
Ο Γεώργιος – Φοίβος Ξενάκης είναι δικηγόρος Φοίβος Γ. Ξενάκης
