Η χαρά δεν είναι μόνο συναίσθημα.
Είναι τεστ.
Και το περνούν μόνο οι «εντάξει».
Γιατί στη λύπη σου θα έρθουν πολλοί.
Η λύπη, η αποτυχία δεν απειλεί.
Δεν συγκρίνει.
Δεν καθρεφτίζει.
Αλλά στη χαρά — τη δική σου ή οποιουδήποτε — φαίνεται η αλήθεια.
Εκεί η μάσκα γλιστράει.
Εκεί το «α, ωραία» ακούγεται σαν «γιατί όχι και εγώ;» ή «γιατί αυτός/αυτή»
Και η χαρά δεν είναι πάντα κάτι μεγάλο.
Είναι ένα project που σε ενθουσιάζει.
Ένας matcha latte που τον ανέφερες γιατί απλώς ήταν τέλειος-και δεν θύμιζε ραδίκι βρασμένο.
Μια θεατρική παράσταση που σε συγκίνησε.
Μια παρέα που ένιωσες απλά
να ανήκεις, όσο «δημοφιλής» κι αν φαίνεται απ’ έξω.
Μια άλλη παρέα φίλων στο εξωτερικό που κάθε χρόνο μαζεύεται γύρω από ένα γιορτινό τραπέζι.
Ένα σύντομο ταξίδι που σε προσκάλεσαν χωρίς δεύτερη σκέψη.
Και κάπου εκεί, η μικρότητα.
Με τη μορφή αστείου.
Με τη μορφή «κριτικής». Με ειρωνεία.
Λόγια που θέλουν να σε μικρύνουν. Για να χωρέσουν και εκείνοι.
Σχόλια περί των επιλογών σου για να κάνουν τη χαρά σου λιγότερη. Ή για να δικαιολογήσουν τη δική τους μίζερη φάση.
Όσο και να εχεις βάλει πλάτη για να βγουν από τη δική τους δυστυχία, ανημποριά, δυσκολία.
Κι αυτό είναι υπέροχο.
Γιατί δεν χρειάζεται να τσακωθείς, να εξηγήσεις ή να χρεωθείς δράμα.
Η χαρά (ακόμη και μικρή) κάνει το ξεκαθάρισμα μόνη της.
Αθόρυβα.
Αναπόφευκτα.
Αλάνθαστα.
Όποιος μπορεί να σταθεί δίπλα σε κάποιον στη χαρά του (στη μικρή
καθημερινή χαρά) είναι φίλος αληθινός.
Οι υπόλοιποι;
Ήταν πάντα εκεί που χωρούσαν.
Όχι εκεί που άξιζαν.
